Mezuniyet her ne kadar mutluluk verici bir olay da olsa güzel anıları ve yaşananlar düşünüldüğünde insanın içini burkuyor. Hele dolu dolu geçen ve arkadaşlıktan öte dostluğa hatta ve hatta kardeşliğe dönüşen ilişkileri düşündükçe insanın yüreğini sızlatıyor.
Bu yazıyı yazma nedenim Selçuk Üniversitesi’nde ki ilk günümde tanıştığım, Yadam’da (Yabancı Diller Meslek Yüksekokulu) yanımda oturan İntibak sınıfında aynı sırayı; sonrasında ise aynı evi, aynı sofrayı paylaşyığım kardeşim Muharrem Ata ( More ) ile son gecem olması sebebiyle yazıyorum. O kadar güzel anılar paylaştık ki anlatmaya ne harfler yeter ne sayfalar… Bir fiil 1460 günlük Üniversite hayatımda her an yanımda olan kardeşimle neler yaşamadık ki…
Hayatta hep güzellikler yaşansaydı değeri kalmazdı sanırım. Aslında bu vuslatında güzelliği tekrar bir araya gelindiğinde vereceği haz olsa gerek. Belki yıllar sonra aynı mecliste yanyana gelindiğinde “Ne günlerdi…” nidasıyla hafızaların tazeleneceği anda duyulacak tad, şu an duyulan hüznü alıp götürecek hayatımızın karelerinden… Sevgi ile anılacak yaşananlar… Belki yaşananlardan daha duygulu anlar yaşanacak dolu dolu…
Her ne olursa olsun unutlmayacak yaşanan anlar… hep hafızalarda kalacak yenilen pastalar, konuşulan sözcükler, gülünen espiriler, yapılan şakalar, resimlerde giderilecek duyulan özlem…
Hayat bizi nereye götürür bilmem ama unutulmayacak bu kardeşlik!.. Darısı başına kardeşim…
Bu güzel yazı için teşekkür ederim Serkan.İyi ya da kötü birçok güzel günümü seninle paylaştığım için mutluyum.Bakalım hayat bizi bir daha nerede yan yana getirecek :)
Rica ederim More’cim inşallah en kısa zamanda getirecek inanıyorum ben :)